Blog

Uri (82) kwam als baby in onderduik terecht in Heemstede, terwijl zijn ouders schuilden op een boerderij in de Beemster. Zijn vader ontsnapte op het nippertje uit een deportatietrein, zonder jas, in de vrieskou van februari 1943.

Zîn vluchtte als vijftienjarig meisje uit het Koerdische dorp Lice, nadat hun huis in brand werd gestoken. In haar verhaal vertelt ze over haar roots, haar vlucht, en haar zoektocht naar identiteit in Nederland.

In 1995 vertrok Irina met niet meer dan een koffertje, haar papieren en hoop. Ze vluchtte uit Oekraïne omdat ze Joods was, en omdat niemand haar beschermde toen het echt nodig was.

Wat geeft jouw leven waarde? Niet groots of ingewikkeld, maar juist in het kleine: die eerste slok koffie, een wandeling, iets creëren. In Japan noemen ze dat Ikigai – 生き甲斐. Geen prestatie, maar een bron van vreugde in het alledaagse. 🌿

Amina groeide op in de Sovjet-Unie, waar religie verboden was en hoofddoeken uit het straatbeeld verdwenen. Haar grootvader, ooit imam, verborg zijn geloof in stilte. Haar moeder stopte haar hoofddoek weg, uit angst. Maar de traditie leefde voort, in fluisteringen, in herinneringen, in gebaren.

Mijn grootmoeder vluchtte uit het oude Tsaristische Rusland, mijn grootvader ontmoette haar in Parijs toen hij op verlof was uit Nederlands-Indië. Wat hen verbond, was iets onzichtbaars: een stille gevoeligheid. Zonder woorden aanvoelen wat de ander nodig heeft. En zo leerde ook ik zonder woorden te luisteren. Later vond ik dezelfde verfijnde stilte terug in India, Istanbul, Japan en Korea. Over de kracht van aanvoelen en luisteren met je hart.

Tijdens mijn tijd in Japan leerde ik over Naikan: zacht en eerlijk naar jezelf kijken — niet om te oordelen, maar om te begrijpen. Later ontdekte ik dankzij een Marokkaanse broeder dat ook in de islamitische traditie een soortgelijk pad bestaat: Muhasaba. Twee werelden, één wijsheid: groeien begint met de moed om naar binnen te kijken.

Met een Indonesische betovergrootvader die naar Nederland emigreerde, emigreerde Iris zelf naar Parijs en uiteindelijk naar Brazilië.

In Istanbul leerde ik over Sabr: geduld, vertrouwen en kracht, ook als de weg zwaar is. Tijdens mijn tijd in Japan ontdekte ik Ganbaru: onverzettelijk doorzetten, zelfs wanneer alles tegenzit. Jaren later, nadat mijn zoon de diagnose diabetes type 1 kreeg, begreep ik pas écht hoe diep deze wijsheden in je dagelijks leven kunnen wortelen. Twee werelden, één boodschap: moed is soms zacht en stil, maar o zo sterk. 🌿