Zwerfkeien
Met frisse energie start ik dit jaar mijn nieuwe serie: 'Zwerfkeien'. 🌍✈️
Hierin deel ik de verhalen van 'Wereldburgers' en 'Ontwortelden' - mensen met diverse roots die hun identiteit vormden op het kruispunt van culturen en landen. Verhalen over migratie, ontworteling en de zoektocht naar een thuis.
Juist nu, in een tijd van scherpe meningen over migratie en identiteit, wil ik met Zwerfkeien de mens achter het verhaal laten zien.
Laat je inspireren door deze verhalen en ontdek en ontdek misschien ook je eigen roots en verhaal. 🌿
Foto: Çağlar Gelmiş
Mijn grootmoeder vluchtte uit het oude Tsaristische Rusland, mijn grootvader ontmoette haar in Parijs toen hij op verlof was uit Nederlands-Indië. Wat hen verbond, was iets onzichtbaars: een stille gevoeligheid. Zonder woorden aanvoelen wat de ander nodig heeft. En zo leerde ook ik zonder woorden te luisteren. Later vond ik dezelfde verfijnde stilte terug in India, Istanbul, Japan en Korea. Over de kracht van aanvoelen en luisteren met je hart.
Tijdens mijn tijd in Japan leerde ik over Naikan: zacht en eerlijk naar jezelf kijken — niet om te oordelen, maar om te begrijpen. Later ontdekte ik dankzij een Marokkaanse broeder dat ook in de islamitische traditie een soortgelijk pad bestaat: Muhasaba. Twee werelden, één wijsheid: groeien begint met de moed om naar binnen te kijken.
Met een Indonesische betovergrootvader die naar Nederland emigreerde, emigreerde Iris zelf naar Parijs en uiteindelijk naar Brazilië.
In Istanbul leerde ik over Sabr: geduld, vertrouwen en kracht, ook als de weg zwaar is. Tijdens mijn tijd in Japan ontdekte ik Ganbaru: onverzettelijk doorzetten, zelfs wanneer alles tegenzit. Jaren later, nadat mijn zoon de diagnose diabetes type 1 kreeg, begreep ik pas écht hoe diep deze wijsheden in je dagelijks leven kunnen wortelen. Twee werelden, één boodschap: moed is soms zacht en stil, maar o zo sterk. 🌿
Mirjam Rampersad groeide op zonder te weten waar haar roots lagen. Geadopteerd door een streng gereformeerd gezin voelde ze zich altijd tussen twee werelden in. Pas als tiener ontdekte ze haar Surinaams-Hindoestaanse afkomst. Een verhaal over gemis, veerkracht en uiteindelijk: thuiskomen bij jezelf.
Na Dunya, de vergankelijke wereld, volgt de blik naar binnen. In de soefi-wijsheid heet dat Nafs (النفس) — de strijd met ons ego. Hoe vinden we rust te midden van onze eigen verlangens en onrustige gedachten?
Julia groeide op in communistisch Rusland, in een zomerhuis vol herinneringen aan familie, eenvoud en verbondenheid met de natuur. Maar toen het systeem viel, verloor haar Indonesische vader zijn bevoorrechte positie. Als politieke vluchteling belandde het gezin in Nederland, met niets meer dan hoop op een nieuw begin.
Wu Wei (無為), een taoïstisch principe, leert ons mee te bewegen met de stroom van het leven. Soms bereik je meer door niet te forceren, maar door los te laten en het natuurlijke verloop te volgen.
Shōganai (しょうがない) staat voor de kunst van aanvaarden wat onderweg op je pad komt. Toen mijn oudste zoon op zijn tiende de diagnose diabetes type 1 kreeg, werd Shōganai onze manier om het leven leefbaar te maken. We konden het niet veranderen, dus konden we er maar beter het beste van maken.
Van de voet van de Damavand tot de straten van Alkmaar. Damavand groeide op in Iran, waar hij werd meegezogen in de revolutie en later moest onderduiken voor de geheime dienst. Toen de dreiging steeds dichterbij kwam, vluchtte hij in stilte via de bergen naar Turkije, en bouwde uiteindelijk een nieuw bestaan op in Nederland. Een leven als vluchteling, maar bovenal als zoon, vader, vriend.